Norwich Terrier —  kuzyn Norfolk Terriera ze stojącymi uszami

Pochodzi z hrabstwa Norfolk w Wielkiej Brytanii. Powstał w XIX wieku, kiedy pułkownik Vaughan skrzyżował różne rodzaje terrierów: teriery irlandzkie, irish glen of imaal teriery, a także cairn terriery. Niewykluczone są również inne skojarzenia. Norwich Terrier osiągnął szczyt swojej popularności w XIX wieku. Wtedy zwalczał gryzonie na elitarnej uczelni Cambridge. W 1932 roku oficjalnie uznano rasę. Ich stojące uszy bardziej  podobały się sędziom, a co za tym idzie częściej, wygrywały zawody, dlatego uznano za konieczne wyodrębnienie tych dwóch ras. W 1964 roku Norwich Terrier stał się osobną rasą. 

To jeden z najmniejszych terierrów. Charakteryzuje go zwarta budowa ciała i solidny kościec. Idealna wysokość psa w kłębie powinna wynosić 25 cm, natomiast wzorcowa waga wynosi 6 kg. Czoło psa jest wyraźnie zaokrąglone, stop powinien być wyraźnie zaznaczony. Kufa jest mocna i jest o około 1/3 krótsza niż mózgoczaszka. Szczęka i żuchwa są mocne. Szata Norwich Terriera jest prosta, twarda, a nawet nieco drutowata i ma gęsty podszerstek. Sierść na szyi i łopatkach jest zazwyczaj dłuższa i bardziej szorstka, a w okresie zimowym tworzy kryzę. Umaszczenie może mieć różne odcienie rudości, a także szpakowate lub czarne podpalane. Białe znaczenia nie są pożądane.

Norwich Terrier to wyjątkowo aktywny, bystry i wesoły piesek. Nie tylko uwielbia aktywność fizyczną, ale również zabawy z dziećmi. Jest bardzo inteligentny i przyjacielski.

Norwich Terrier ma duży temperament, dlatego należy zadbać o wczesną socjalizację szczenięcia. Pozwoli go to zdyscyplinować,  a także oswoić z innymi zwierzętami. O ile nie jest agresywny wobec ludzi, o tyle bywa bardzo zaczepny w kontakcie z innymi psami. Jest wesoły, towarzyski i oddany swojej rodzinie. Decydując się na posiadanie Norwich Terriera, trzeba pamiętać o budowaniu i pogłębianiu relacji z psem. Jest to pies czuły, który do szczęścia, potrzebuje kontaktu z człowiekiem. Skutecznie zwalcza gryzonie. Norwich Terrier wymaga jednak czasochłonnej pielęgnacji. Należy go regularnie trymować i czesać. Niezbędny jest zakup odpowiednich akcesoriów takich jak stalowy grzebień.

Problemem zdrowotnym rasy jest epilepsja, z którą zmagają się hodowcy na całym świecie. Często eliminuje się słabsze osobniki. Od paru lat w niektórych krajach prowadzi się badania w kierunku epilepsji.

Northern Inuit Dog — pies utworzony na podobieństwo wilka

Rasa jest stosunkowo młoda, ponieważ powstała dopiero w 1980 roku. Jej twórcą jest Eddie Harrison, który dokonał krzyżówki kilku ras: Siberian Husky, Alaskan Malamute i owczarka niemieckiego. Jego głównym celem było stworzenie psa przypominającego wilka o charakterze udomowionego psa. Rasa nie została oficjalnie uznana przez Kennel Club, chociaż jest rejestrowana w klubie Companion Dog Kennel Club i uczestniczy w zawodach, na przykład agility czy psich zaprzęgów.

To duży pies mocnej budowy o budowie atletycznej, ale nie ciężki. Psy mierzą od 58 do 81 cm, a suki od 58 do 71 cm. Masa ciała psów waha się w granicach od 36 do 50 kg, natomiast suk pomiędzy 25, a 38 kg. Northern Inuit Dog jest dłuższy aniżeli wyższy. Głowa nie jest bardzo szeroka, a kufa jest dłuższa niż mózgoczaszka. Oczy mają owalny kształt i są nieco ukośne. Dopuszczalny jest dowolny kolor umaszczenia. Uszy nie są zbyt duże i są noszone prosto.

Northern Inuit Dog to pies o silnym charakterze. Jest uparty, ale przyjazny. Mają wysoki iloraz inteligencji. Ich wyróżnikiem jest lojalność. Tworzą ścisłą więź z właścicielem i są mu oddane.

Northern Inuit Dog zdecydowanie nie jest psem dla początkujących właścicieli. Są bardzo uparte i przejawiają zdolność do samodzielnego myślenia, dlatego są trudne do ułożenia. Psy należy socjalizować już od szczenięcia. Gdy czują się osamotnione, budzi się w nich chęć do zachowań destrukcyjnych, na przykład samookaleczenia. Ich szkolenie wymaga odpowiedniej motywacji, nagród, a także szkoleń. Szczególnie w okresie szczenięcym są bardzo hałaśliwe. Wymagają jednego przewodnika i konsekwencji w trakcie ich wychowania.

Psy tej rasy wystąpiły w pierwszym sezonie „Gry o Tron”. 

Norfolk Terrier — istny wulkan energii małych rozmiarów

To jeden z najmniejszych terrierów. Pochodzi z angielskiego hrabstwa Norfolk, któremu zawdzięcza swoją nazwę. Ich przodkami są teriery gleen of imaal, cairn i danie dimont rudej maści. W przeszłości polowały na szczury i psy, między innymi na słynnej uczelni Cambridge. W 1932 roku oficjalnie uznano rasę. Psy charakteryzował jednak odmienny wygląd - niektóre z psów miały uszy stojące, a inne zwisające. Doprowadziło to do wyodrębnienia dwóch ras. W 1964 roku psy o stojących uszach uznano za osobną rasę- Norwich Terrier.  

Norfolk Terrier jest psem małych rozmiarów o krępej budowie ciała i mocnych kościach. Ma krótki grzbiet i krótkie kończyny. Najbardziej pożądana wysokość w kłębie zarówno dla psów, jak i dla suk wynosi 25 cm. Masa ciała mieści się granicach 5 lub 6 kg. Kufa jest o około 1/3 krótsza niż mózgoczaszka. Stop jest dobrze zaznaczony. Szczęka i żuchwa są mocne. Oczy mają owalny kształt i są głęboko osadzone. Mają ciemnobrązowy i czarny kolor. Kończyny przednie i tylne poruszają się po tej samej linii, co sprawia, że chód Norfolk Terriera jest elegancki i płynny. Szata Norfolk Terriera jest prosta, twarda, a nawet drutowata. W okresie zimowym tworzy kryzę. Dopuszczalne są wszystkie odcienie koloru rudego, pszenicznego, a nawet czarnego z podpalaniem. Wszelkie białe znaczenia są niepożądane.  

Norfolk Terrier jest nieustraszony i bystry. Jest dobrym stróżem, a jednocześnie doskonałym psem rodzinnym, przywiązanym do człowieka i tolerującym dzieci. 

Norfolk Terrier toleruje różnego rodzaju warunki. Może mieszkać zarówno w mieszkaniu, jak i w domu z ogrodem. Potencjalny właściciel powinien zdawać sobie sprawę, że ma temperament terriera i potrzebuje dużej ilości ruchu. Jego silny instynkt sprawia, że chętnie poluje na gryzonie. Niejednokrotnie zdarza się, że poluje również na chomiki i świnki morskie. W obecności innych psów najlepiej trzymać go na smyczy. Duże ilości energii predysponują go również do uprawiania psich sportów. Jest to również doskonały pies rodzinny, który do szczęścia potrzebuje obecności człowieka. Bardzo źle znosi samotność i jest podatny na lęk separacyjny. Norfolk Terrier nie jest kosztowny w utrzymaniu, jednak jego sierść wymaga regularnego trymowania. Jest to zabieg konieczny, który umożliwia usunięcie martwego włosa i pozwala wzrost nowego, co zapewnia odpowiednią wentylację skóry. Zapobiega to powstawaniu problemów dermatologicznych.

W Polsce występują nieliczne egzemplarze Norfolk Terriera. Ma to również związek z tym że psy tej rasy bardzo trudno się rozmnażają i niejednokrotnie w tym celu ucieka się do sztucznego zapłodnienia. 

Mastif Pirenejski  — wielki pasterski pies górski

Rasa powstała w Hiszpanii, a konkretniej w Aragonii blisko, której znajdowały się Pireneje, co nawiązuje do nazwy psa. Jego pierwotnym zadaniem była ochrona stada przed drapieżnikami i złodziejami. W latach 30-tych XX wieku rasa była zagrożona wyginięciem. Przyczynił się do tego kryzys gospodarczy, co wpłynęło na decyzję o zawieszeniu rasy na 30 lat. W latach 70-tych odtworzeniem rasy zajęła się grupa jej miłośników. Niewiele później powołano także pierwszy klub rasy. Obecnie cieszy się ona dużą popularnością, jednak w Polsce wciąż nie jest bardzo znana.

Mastif Pirenejski  to bardzo duży i muskularny pies. Pomimo swojego ponadprzeciętnego rozmiaru jego sylwetka ma zachowane proporcje, dzięki czemu nie sprawia on wrażenia ociężałego. Pies jest nieco dłuższy niż wyższy. Minimalny wzrost osiągany przez suki to 72 cm, natomiast przez samców to 77 cm. FCI nie ustaliło górnej granicy wysokości. Głowa jest duża i mocna, stop jest łagodnie zaznaczony. Uszy są średniej wielkości i trójkątne, ale też płasko zwisające. Oczy mają migdałowy kształt i orzechowy kolor. Ich wyraz jest inteligentny i przyjazny. Szata Mastifa Pirenejski ego jest gruba i gęsta. Głównym kolorem jest biel, ale dopuszczalne jest występowanie łat o następującym umaszczeniu: piaskowy, beżowy, złoto-żółty, brązowy, szary, srebrny, a także czarny.

Mastif Pirenejski  to nie tylko doskonały stróż świadomy swojej siły. Nie jest agresywny i jest przyjacielsko nastawiony wobec ludzi. Jest odważny, ale także zrównoważony i spokojny. To oddany i troskliwy towarzysz rodziny.

Dla kogo Mastif Pirenejski  będzie najodpowiedniejszy? Pies najlepiej będzie czuł się w posesji z ogrodem. Ze względu na swoje potężne gabaryty nie nadaje się do mieszkania. Przestrzeń jest dla niego ważna, a, pomimo że stróżowanie ma we krwi to, warto również pomyśleć o szkoleniu z posłuszeństwa. Jest to pies towarzyski i opiekuńczy i obdarza troską mniejsze zwierzęta domowe, ale też dzieci. Jak, w przypadku każdej rasy, także Mastif Pirenejski  powinien być regularnie czesany. Rasa cieszy się dobrym zdrowiem.

Mastif Pirenejski  wbrew swojej potężnej wielkości nie zjada dużych ilości karmy. Porusza się z lekkością, a jego sylwetka jest bardzo harmonijna i nie ma nic wspólnego z ociężałością.

Kangal — turecki pies obronny ceniący spokój i dobre relacje z rodziną

Nazwa rasy pochodzi od miasta w regionie Sivas znanego z hodowli psów. Kangal został stworzony do pilnowania stad owiec. Polował na drobne zwierzęta i pokonywał setki kilometrów na górskich terenach. Pomimo że ich pochodzenie nie jest do końca znane to najczęściej, zakłada się, że są potomkami molosów. Kangal nie został uznany przez FCI, dlatego jest rejestrowany, jako owczarek anatolijski.

Pies osiąga wielkość od 74 do 85 cm, a maksymalna waga może wynosić 70 kg. Wielkość suk wynosi od 71 do 79 cm, natomiast dolny i górny próg wagi w przypadku suk jest o 10 kg mniejszy niż w przypadku psów. Jego sierść jest krótka i bardzo gęsta.

Kangal to nie tylko doskonały stróż. Poza czujnością wyróżnia go zrównoważony i spokojny charakter i pewność siebie. To pies niezależny, który z dużym dystansem podchodzi do obcych osób. Umaszczenie jest płowe lub piaskowe.

Kangal to pies o dużym poczuciu niezależności i silnym instynkcie, dlatego nie jest polecany początkującym właścicielom. Lubi przebywać z właścicielem, jednak nie jest to pies jednego pana, ponieważ wszystkich członków rodzin traktuje równo. Powszechnie wiadomo, że Kangal jest doskonałym psem stróżującym, jednak należy unikać szkolenia obronnego, które może podwyższyć stopień agresji u psa. Ułożenie Kangala wymaga umiejętności i starannego doboru ćwiczeń. Przedstawiciela tej rasy należy nieustannie motywować i okazywać mu cierpliwość. Psy tej rasy nie nadają się do życia w bloku, która jest dla nich zdecydowanie za małą przestrzenia. Nie powinny być również trzymane w budzie, ponieważ to zaburzy ich zdolność do socjalizacji.  Pielęgnacja Kangala nie jest skomplikowana. Przede wszystkim należy pamiętać o regularnym szczotkowaniu. Charakterystyczne jest obfite linienie dwa razy w roku.  

Kangale to wciąż mało znana rasa psów. Niezmiennie od lat cieszą się największą popularnością w swoim kraju. Są również rozpoznawalne w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Mało, kto wie, że ich instynkt obronny ujawnia się już w ósmym miesiącu życia. Wówczas samodzielnie wyznaczają sobie teren do stróżowania, który nierzadko jest znacznie większy aniżeli teren posesji.

Norweski Elkhound —  pies używany do polowań na łosie

Już sama nazwa wskazuje na kraj pochodzenia rasy. Rzeczywiście Norwegowie często określają te psy swoim skarbem narodowym. Ponadto Elkhoundy podlegają próbom pracy w Norwegii, Szwecji i Finlandii. Nazwa rasy pochodzi od dwóch słów, gdzie  „elk" oznacza łosia, a „hund" psa. Przodkowie Elkhounda byli oddanymi towarzyszami Wikingów. Pełniły także funkcję stróżów skandynawskich gospodarstw chłopskich. Jednak, jak sugeruje sama nazwa, polowały na łosie, ale także inne dzikie zwierzęta takie jak: niedźwiedzie, renifery i wilki. Rasa została oficjalnie zarejestrowana 3 kwietnia 1963 roku.

To typowy szpic, którego sylwetka ma zbliżony kształt do kwadratu. Ma umięśnione barki, mocną szyję i silny ogon, który jest zakręcony do góry. Zwarta budowa ciała umożliwia mu szybkie i zwinne poruszanie się. Psy osiągają wielkość około 52 cm, a ich masa ciała wynosi około 25 kg, natomiast suki mają około 49 cm i ważą 22 kg. Szata Elkhoundów jest gęsta, dzięki czemu psy są odporne na niekorzystne warunki atmosferyczne. Podszerstek jest miękki i wełnisty. Umaszczenie występuje w różnych odcieniach szarości. Są także Elkhoundy czarne. Dopuszcza się białe znaczenia na nogach.

Norweski Elkhound jest energicznym i sympatycznym psem. Świetnie dogaduje się z ludźmi i lubi dzieci. Nie jest to typ psa obronnego, jednak jego długa historia sprawia, że jest doskonałym psem stróżującym. W Skandynawii psy są wciąż wykorzystywane do polowań na łosie i niedźwiedzie. Jest to doskonały dowód potwierdzający ich odwagę i wrodzone predyspozycje.

Norweski Elkhound jest spokojnym, a czasem wręcz flegmatycznym psem. Nie oznacza to jednak, że nie jest aktywny. Wręcz przeciwnie wymaga dużej ilości ruchu, dlatego nie nadaje się do życia w blokach. To wytrzymały i pracowity pies, które jest w stanie przez kilka godzin tropić zwierzynę. Elkhound jest bardzo otwarty na pracę z człowiekiem, jednak z drugiej strony należy pamiętać, że jest to pies pierwotny. Jego instynkt wyzwala w nim skłonności do niezależności, dlatego może być oporny na szkolenie. Szata Elkhounda jest łatwa do utrzymania w czystości. Ważne jest jednak regularne szczotkowanie. Należy również pamiętać, że pies dwa razy do roku obficie linieje. Ma też skłonności do tycia. 

Norweski Elkhound jest również nazywany srebrnym wikingiem. Po pierwsze ze względu na swoje umaszczenie, a po drugie przez fakt, że był nieodłącznym towarzyszem Wikingów.