Wyżeł niemiecki krótkowłosy — najlepszy pies myśliwski rodem z Niemiec

Pies jest zaliczany do tak zwanej grupy wyżłów kontynentalnych. Przodkiem rasy był staroniemiecki wyżeł krótkowłosy, po którym obecny wzorzec dziedziczy idealny instynkt łowiecki. Psy uczestniczyły w polowaniach, a także podczas zestrzeliwania latającego ptactwa. Dopiero w XIX wieku ukazał się dokument pod tytułem „Księga hodowli wyżła niemieckiego krótkowłosego", która starannie opisywała wzorzec rasy i wpłynęła na zwiększenie jego hodowli.

To pies średniego wzrostu, którego wysokość dochodzi do 66 cm, natomiast średnia waga wynosi 30 kg. Sylwetka jest proporcjonalna. Ważne, aby długość tułowia przekraczała wysokość w kłębie. Kufa jest długa i mocna, co ułatwia odpowiednie noszenie zwierzyny. Zbyt krótka kufa jest wadą dyskwalifikującą. Kolorem oczu w największym stopniu pożądanym jest ciemny brąz. Chód wyżła jest pełen dumy. Szata jest krótka i sztywna, a zarazem błyszcząca. Maść jest z reguły biała z brązowymi cętkami lub odwrotnie.

Wyżeł niemiecki krótkowłosy to przede wszystkim zwinny pies, doskonale poruszający się w terenie, nawet w trudnych warunkach. Rasa ma wrodzoną umiejętność aportowania, która stanowi również jej naturalną potrzebę. Jak przystało na psy myśliwskie, wyżły są czujne i pracowite. Zawsze z entuzjazmem podchodzą do wykonywanych zadań i uprawiania sportu. Wyżeł niemiecki nie jest konfliktowy, co sprawia, że nie tylko akceptuje zwierzęta domowe, ale również doskonale się z nimi dogaduje.

Pielęgnacja wyżła niemieckiego nie jest skomplikowana. Podstawą jest regularne szczotkowanie. Najlepiej sprawdzi się w tym celu gumowa szczotka. Dobrze jest również raz w tygodniu przemyć sierść wodą. Pozwoli to na usunięcie z niej zanieczyszczeń, na które wyżły niemieckie są szczególnie narażone ze względu na zamiłowanie do polowań. Ważne jest również sprawdzanie uszu oraz kontrola stanu opuszek i pazurów, które niejednokrotnie ulegają osłabieniu na skutek wzmożonej pracy w terenie. Wyżeł niemiecki krótkowłosy zdecydowanie nie nadaje się do życia w bloku. Najistotniejszy dla rasy jest ruch oraz wszelkiego rodzaju aktywność. Jeśli nie zapewnimy pupilowi tej rasy odpowiednio dużej przestrzeni, musimy się liczyć z tym, że będzie on znudzony i stanie się niezdyscyplinowany. Wyżeł niemiecki prawie w ogóle nie choruje. Jest to jedna z ras, której czystość jest skrupulatnie przestrzegana, dlatego psy tej rasy nie są zagrożone chorobami genetycznymi.

Instynkt łowiecki u wyżłów jest tak silny, że psy polują na własną łapę, dlatego istotne jest zaspokojenie potrzeb zgodnych z ich myśliwską naturą już od najmłodszych lat.

Terier irlandzki — wszechstronna rasa prosto z Zielonej Wyspy

To rasa zaliczana do grupy terierów, pochodząca z hrabstwa Cork w Irlandii. Zyskała popularność i zaczęła być doceniana w okresie I wojny światowej, kiedy psy dostarczały nieustraszenie meldunki nawet w trudnych warunkach. Pierwszy klub rasy powstał w 1879 roku, kiedy opublikowano również wzorzec rasy. Obecnie rasa, choć rzadka, to posiada liczne grono miłośników, które jest zasługą wszechstronności tego psa.

Średniej wielkości pies o sportowej sylwetce wpisanej w prostokąt. Wygląd głowy jest charakterystyczny – długa, a zarazem wąska o równoległej linii czaszki i kufy, która jest pokryta charakterystyczną brodą. Jego wysokość w kłębie osiąga nawet 45 cm. Przeciętna masa ciała wynosi 12 kg. Oczy są koloru ciemnego. Wyraz spojrzenia terierów irlandzkich zdradza ich żywy temperament. Włos jest twardy i szorstki. Umaszczenie ma jednolity kolor, który może przybierać różne odcienie rudości.

Inteligentny i posłuszny, a kiedy trzeba odważny i stanowczy. Te cechy najtrafniej obrazują osobowość teriera. Sympatyczny i rodzinny pies, który jest oddany rodzinie. Wyróżnikiem charakteru Teriera Irlandzkiego jest silny instynkt łowiecki. Psy tej rasy cechuje rzadko spotykana odwaga, otwartość na wyzwania, która niejednokrotnie przeistacza się nawet w zuchwałość.

Teriery irlandzkie to psy wymagające dużej dawki ruchu, dlatego zdecydowanie lepiej odnajdują się w domu aniżeli w bloku. Są psami potrzebującymi uwagi. Źle znoszą samotność. Wymagają wczesnej socjalizacji oraz cierpliwego postępowania w trakcie szkolenia. Zwinność i energia rasy predysponują ją do uprawiania psich sportów. Nie są polecane dla początkujących właścicieli. Podstawą pielęgnacji sierści teriera jest regularne szczotkowanie. Konieczne jest także trymowanie –2- 3 razy w roku.

Ze względu na swój temperament i brawurę, Teriery Irlandzkie są nazywane „czerwonymi diabłami”. Chęć polowania zawsze będzie i była nieodłącznym elementem charakteru tej rasy.

Springer spaniel angielski — najstarsza rasa psów myśliwskich

Wszechstronny pies należący do sekcji płochaczy. Pierwszy człon nazwy pochodzi od angielskiego czasownika „spring", które w dosłownym tłumaczeniu oznacza „płoszyć", co ma związek z odganianym przez nie ptactwem. Ta odmiana, podobnie, jak inni reprezentanci rodziny spanielowatych pochodzą od psów przybyłych z plemionami Celtów z Wielkiej Brytanii na Wyspy Iberyjskie. Początkowo rasa była określana mianem Norfolk spanieli i  nawiązywała do nazwy  hrabstwa, w którym zamieszkiwały psy.

Średniej wielkości, mocno zbudowany pies. Jest najwyższym ze wszystkich spanieli. Psy osiągają w kłębie do 48 do 54 cm, natomiast wielkość suk mieści się w przedziale od 45 do 51 cm. Jego sylwetka, jak w przypadku innych psów tej grupy wpisuje się w kształt prostokąta. Głowa jest szeroka i ma wyraźnie zaznaczony stop. Klatka piersiowa jest dobrze rozwinięta. Ogon jest noszony nisko i nigdy nie powinien się znajdować powyżej linii grzbietu. Sierść jest gładka i gęsta, co zapewnia skuteczną ochronę psa przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Najczęściej spotykanymi kolorami umaszczenia są odcienie: wątrobiano-biały, trójbarwny, biało-czarny i biało-brązowy.

Springer spaniel angielski to pies obdarzony wyjątkową inteligencją. Cechuje go silna pasja do aportowania oraz zamiłowanie do ruchu i wszelkiego rodzaju aktywności. Przedstawiciele tej rasy chętnie i szybko się uczą. Doskonale sprawdzają się, jako psy myśliwskie i policyjne. Mają zrównoważoną osobowość i są posłuszne swojemu właścicielowi.

Springer spaniel angielski posiada żywy temperament, dzięki któremu odczuwa wzmożoną potrzebę ruchu i aportowanie, również z wody. Nadmierna aktywność sprawia, że pies nie nadaje się do życia w bloku. Ponadto Springer spaniel angielski ma silny instynkt łowiecki, co sprawia, że natychmiast rzuca się w pogoń za napotkanym ptakiem czy zwierzyną. W celu okiełznania psa należy zadbać o jego szkolenie już od szczeniaka. Szczególną rolę w przypadku tej rasy odgrywa trening posłuszeństwa. Często zdarza się, że psy ignorują komendy wydawane przez właściciela. Springer spaniel angielski wymaga starannej pielęgnacji. Należy go regularnie szczotkować oraz czyścić uszy, ponieważ rasa wykazuje skłonności do stanów zapalnych w tych okolicach. Inną przypadłością, która często dotyka tę rasę, są dysplazja i choroby oczu.

Springer spaniele wyróżnia wszechstronność. Doskonale sprawdzają się zarówno w roli psów pracujących, jak i towarzyszy rodziny. Ponadto wykazują predyspozycje do uprawiania psich sportów.

Owczarek niemiecki — odważny pies pracujący i wierny towarzysz

Owczarek niemiecki to jedna z najpopularniejszych ras. Jest to zasługą wszechstronności rasy. Doskonale sprawdzają się zarówno, jako psy pracujące, jak i oddani towarzysze rodziny. Przodkowie tych psów pojawiły się już na średniowiecznych ziemiach niemieckich. Wówczas ich zadaniem było pilnowanie dobytku. Oficjalną datą uważaną za początek powstania rasy jest 1899 rok, kiedy zostało utworzone oficjalne stowarzyszenie tej rasy. Pierwotnymi założeniami towarzyszącymi hodowli rasy było stworzenie silnego i walecznego psa przeznaczonego do służby.

Średniej wielkości pies o smukłej, wydłużonej sylwetce. Mocno umięśniony o wyjątkowo muskularnych i długich udach. Psy osiągają wysokość od 60 do 65 cm. Dolna granica dla samca to maksymalna wysokość osiągana przez suki. Waga owczarków niemieckich waha się w granicach od 30 do 50 kg. Głowa jest proporcjonalna i równomiernie zwęża się w kierunku nosa. Szata jest gęsta i szorstka. Maść może być jednolicie czarna lub szara. Może być również brunatna, szara, płowa, ruda czy złota.

Owczarek niemiecki ma liczne umiejętności idące w parze z wieloma pozytywnymi cechami charakteru takimi jak: posłuszeństwo, inteligencja, delikatność i troskliwość. To prawdziwy przyjaciel człowieka i rasa godna zaufania. To ceniony na całym świecie wszechstronny pies pracujący. Doskonale sprawdza się w służbach pracowniczych, policji, a także, jako przewodnik osób niewidomych. Jego nadrzędnym celem jest oddanie i wierność człowiekowi.

Owczarki już od początku powstania rasy miała cechować odporność i wytrzymałość. Psy są szczególnie odporne na trudne i zmienne warunki klimatyczne. Cieszą się dobrym stanem zdrowia, co nie oznacza, że nie są narażone na różnego rodzaju przypadłości. Owczarkom niemieckim najczęściej dokucza dysplazja stawów biodrowych, z którą boryka się większość dużych ras. Dieta owczarka powinna być odpowiednio zbilansowana, dotyczy to przede wszystkim psów pracujących. Ze względu na wspomniane wysokie ryzyko dysplazji, zalecane jest również podawanie specjalnych suplementów diety wspomagających stawy. Sierść psa nie wymaga ponadprzeciętnej pielęgnacji. Owczarki należy szczotkować raz na jakiś czas. Intensywność czesań należy zwiększyć w okresie linienia, które występuje dwa razy w roku.

Rasa ze względu na swoje germańskie pochodzenie towarzyszyła niemieckim wojskom w trakcie II wojny światowej. Wielbicielem rasy był Heinrich Himmler. Psy wykorzystywano wtedy do służby dla oddziałów SS. Ich głównym zadaniem było pilnowanie więźniów w obozach koncentracyjnych.

Owczarek kataloński — rasa pochodząca od psów tybetańskich

 Owczarek kataloński to rasa pochodząca z Hiszpanii. Jest typowym przykładem psa pasterskiego. To kuzyn owczarka pirenejskiego i portugalskiego. Rasa ta najlepiej spełnia się w roli zaganiacza owiec oraz psa stróżującego. Owczarek kataloński jest samodzielny, bystry oraz uparty, dlatego bez problemu jest w stanie przodować nawet bardzo licznej trzodzie.

Średniej wielkości pies o umięśnionej sylwetce pokrytej obficie sierścią. Jego sylwetka jest wpisana w kształt prostokąta. Może osiągać nawet 55 cm wzrostu. Masywna głowa jest umieszczona na krótkiej, ale muskularnej szyi. Uszy mają trójkątny kształt i są wysoko osadzone. Tułów jest znacznie wydłużony, co nadaje owczarkowi katalońskiego wrażenia psa zwinnego i gibkiego. Włos jest nie tylko gęsty, ale również długi i lekko pofalowany. Pies posiada charakterystyczną grzywkę, która nie przesłania jednak oczu. Wbrew początkowemu wizualnemu wrażeniu, umaszczenie nie jest jednolite, ale stanowi mieszankę różnych odcieni. Zgodnie ze wzorcem rasy są to odcienie następujących kolorów: płowego, szarego i śniadego.

Owczarek kataloński w pełni przejawia swoją osobowość w roli przodownika stada. Widoczne są wtedy jego skupienie, czujność i zdolność samoorganizacji. Najlepiej odnajduje się w roli psa aktywnego, który działa zadaniowo, dlatego nie jest to rasa przeznaczona do mieszkania w blokach. Pies najlepiej będzie się czuł na wsi lub obrzeżach miasta- wszędzie tam, gdzie jest dużo przestrzeni. Nie jest to rasa przeznaczona dla „kanapowców", ponieważ każdego dnia potrzebuje dużej dawki ruchu. Owczarek kataloński nie tylko jest doskonałym psem pasterskim, ale może być też wspaniałym towarzyszem rodziny. Jest psem lubiącym kontakt z człowiekiem i odczuwa naturalną potrzebę stworzenia więzi z nim.

Owczarek kataloński nie jest psem, który może być izolowany. Absolutnie nie nadaje się do kojca czy budy. Z natury jest nieufny wobec nieznajomych. Zaleca się jego socjalizację już od szczenięcia. Pies tej rasy traktuje szkolenie, jako czystą przyjemność. Owczarki katalońskie uwielbiają różnego rodzaju aktywności, dlatego dobrym pomysłem na wykorzystanie ich potencjału ruchowego jest uprawianie psich dyscyplin sportowych. Psy należy regularnie poddawać zabiegom pielęgnacyjnym takim, jak co kilkudniowe czesanie. W okresie linienia należy je również poddać kąpieli.

         Psy najczęściej są, jako psy pasterskie, natomiast mało, kto wie, że w trakcie hiszpańskiej wojny domowej, przedstawiciele tej rasy pełniły także funkcję łącznika. 

Jagdterrier . Niemiecki terier myśliwski — pies z pasją do polowania

Jagdterrier, bo tak zamiennie jest określana ta rasa to połączenie Foksteriera oraz innych ras germańskich. Pochodzi z Anglii, jednak jak wskazuje nazwa, został ukształtowany w Niemczech. Jego hodowlę rozpoczęto po I wojnie światowej, a jej celem było stworzenie psa o doskonałych walorach użytkowych. W tym celu kombinację wzmocniono o geny ras myśliwskich z grupy terierów: staroangielskiego szorstkowłosego, a także walijskiego. Po latach eksperymentów wreszcie w 1968 roku Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała rasę.

Mały pies o zwartej i proporcjonalnej budowie ciała wpisanej w kształt prostokąta. Jego wysokość mieści się w granicach 33-40 cm. Przeciętna waga samców to 10 kg, natomiast samic jest średnio o 2,5 kg mniejsza. Głowa psa jest wydłużona, a kufa jest nieco krótsza od mózgoczaszki. Czaszka jest płaska i posiada słabo zaznaczony stop. Oczy są zawsze ciemne i małe. Ich osadzenie jest głębokie, co jest celowe i spełnia funkcję ochronną przed urazami. Spojrzenie Jagdterriera cechuje bystrość i zdecydowanie. To pies o mocnej budowie, widać to chociażby po muskularnych udach oraz mocnych stawach kolanowych. Okrywa włosowa jest gęsta, prosta i szorstka. Umaszczenie może być czarne, ciemnobrązowe, jednak występują na nim znaczenia w kolorze rudo-złotym. Są one umiejscowione na kufie, piersi, kończynach, a także nad oczami i w okolicach zada.

W małym ciele tego psa drzemie prawdziwy instynkt łowiecki. To pies o bardzo silnym charakterze i potrzebie dominacji. Jest nieustraszony i odważny. Często przejawia agresję wobec innych zwierząt. Jego żywiołem jest polowanie oraz stróżowanie. Nie jest to pies do towarzystwa.

Niemiecki terier myśliwski jest to typowy pies jednego pana. Wymaga konsekwentnego prowadzenia, które należy rozpocząć od szczeniaka. Ważnym elementem wychowania jest socjalizacja, ponieważ pies ma tendencje do zachowań agresywnych wobec innych zwierząt. To doskonały pies dla myśliwych oraz bardzo aktywnych osób. Potrzebuje ruchu i aktywności. Działa zadaniowo. Idealnie sprawdza się w roli psa stróżującego, ponieważ nigdy nie spoufala się z nieznajomymi. Jest to pies niewymagający szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych, a jego posiadanie nie wiąże się z dużymi kosztami utrzymania.

Psy tej rasy są często nazywane „maszynami do polowania". Sprawdzą się w trakcie polowań na takie zwierzęta jak: borsuki, lisy, dziki i ptactwo. Ponadto jest świetnym norowcem i aporterem. Jest bardzo cięty i szybki, co sprawia, że polowanie, w którym bierze udział zawsze kończy się sukcesem.