Retriever z Nowej Szkocji — pies stworzony do polowania na kaczki

Istnieje wiele teorii na temat powstania rasy. Retriever z Nowej Szkocji inaczej nazywany Tollerem pochodzi z prowincji Nowa Szkocja w Kanadzie. Rasa powstała w XIX wieku, a jej pierwotnym zadaniem było polowanie na ptaki wodne, a w tym kaczki. Wzorzec rasy pochodzi z 1945 roku, natomiast FCI uznało ją dopiero w latach 80-tych XX wieku. 

Retriever z Nowej Szkocji to najmniejszy z retrieverów. To pies średniej wielkości i dobrze umięśniony. Ma głęboką klatkę piersiową. Pożądana wysokość psa wynosi od 43 do 53 cm, natomiast samice powinny być nieco mniejsze. Waga psa nie powinna przekraczać 25 kg. Dolna granica wynosi natomiast 18 kg. Retriever z Nowej Szkocji ma trójkątne i wysoko osadzone uszy. Jego sierść jest gęsta i ma obfity podszerstek. Barwa sierści ma odcienie koloru czerwonego i pomarańczowego. Pigment nosa i powiek powinien być identyczny z kolorem sierści lub być czarny.

Retriever z Nowej Szkocji jest psem inteligentnym i chętnie pracującym. Potrzebuje aktywności do życia, a także kontaktu z człowiekiem. Tollery są wrażliwe i uczuciowe. Są psami wszechstronnymi, które mogą być zarówno idealnymi psami myśliwskimi, sportowcami, ale też oddanymi psami rodzinnymi.

Retriever z Nowej Szkocji nie jest psem dla każdego. Najlepiej, gdy jego właściciel jest osobą aktywną. Ze względu na nadmierną potrzebę ruchu nie nadają się do życia w blokach. Tollery są również często mylone z Golden Retrieverami, ale w przeciwieństwie do nich nie są tak wylewne. Mają przyjazny stosunek do ludzi, jednak są zdystansowane w stosunku do nieznajomych. Są bardzo bystre i ciekawe świata. Chcą wszędzie towarzyszyć człowiekowi, dlatego nie mogą być izolowane czy trzymane w kojcu. Należy pamiętać, że nie są wyłącznie psami do towarzystwa i do prawidłowego funkcjonowania wymagają coraz to nowych wyzwań. Ich potencjał można doskonale wykorzystać w takich dyscyplinach sportowych jak: agility, flyball czy frisbee. Uwielbia urozmaicone innymi aktywnościami spacery. Z powodzeniem będzie nam towarzyszył podczas biegania, jazdy na rowerze czy biegania. Wychowaniu Tollera należy poświęcić dużą ilość czasu, dziennie są to minimum 2 godziny. Dobrze będzie, jeśli pies odbędzie także trening posłuszeństwa. Pielęgnacja tej rasy nie jest wymagająca. Podstawą jest regularne szczotkowanie. Należy pamiętać również o tym, że psy obficie linieją. 

Tollery wydają z siebie oryginalny odgłos, który towarzyszy ekscytacji związanej ze zbliżającej się zabawy. Jest to jedyny w swoim rodzaju dźwięk przypominający pisk.

Pudel toy —od psów polujących poprzez psy arystokracji aż po oddane psy rodzinne

Pochodzenie rasy nie jest znane, choć najbardziej powszechna jest teoria, że jest to rasa francuska lub niemiecka. Pudel miniaturowy od początku swojego istnienia był psem pracującym. Przede wszystkim był psem aportującym i chętnie szukał trufli. Przodek toya miał białe umaszczenie, co pozwalało na jego szybkie zauważenie, ponieważ trufli szukał głównie nocą. Aż do I połowy XX wieku pudle truflowe stanowiły osobną rasę. Potem skrzyżowano je z małymi pudlami miniaturowymi, co pozwoliło na powstanie współczesnego toya.

Pudel toy to miniaturowy piesek o eleganckiej budowie. Jego kufa jest mocna i elegancka. Oczy są osadzone ukośnie, natomiast uszy są długie i zwisające. Pudle toy osiągają wysokość do 28 cm. Ich chód jest lekki i taneczny. Szata jest gęsta i wełnista, a także mocno skręcona. Kolor umaszczenia może być różny, od białego, morelowego, brązowego i srebrnego aż po czarny. 

Pudel toy to rasa, którą wyróżnia inteligencja i chęć do współpracy z człowiekiem. Szybko się uczą i zapamiętują nowe komendy. Mają predyspozycje do uprawiania psich sportów takich jak: agility czy zawody posłuszeństwa. Są to psy wrażliwe, czułe i radosne.

Pudel toy to idealna rasa zarówno dla początkujących właścicieli, jak i dla starszych ludzi. Warunkiem jest jednak zapewnienie psu aktywności. Może być to aportowanie czy uczenie sztuczek. Ważne, aby pudel otrzymywał coraz to nowe wyzwania intelektualne. Dodatkowo wzmocni to jego więź z właścicielem. Pudel toy jest pogodny i czuły, jednak często bywa przesadnie zazdrosny, co niejednokrotnie manifestuje nadmiernym szczekaniem. Pudle toy wymagają wielogodzinnej pielęgnacji. Jej podstawą jest regularne czesanie, jednak należy zachować przy tym wyjątkową staranność. Ponadto szczególną uwagę należy przywiązywać do pielęgnacji oczu oraz uszu. Pudle toy to psy cieszące się dobrym zdrowiem, co przekłada się na długie lata życia.

Nazwa pudel pochodzi od niemieckiego słowa „pudelin" oznaczającego „chlapanie się w wodzie".

Pudel standardowy— niegdyś wybitny myśliwy, dziś idealny pies do towarzystwa

Pochodzenie pudli  nie jest znane, natomiast oficjalnie uznano, że ich ojczyzną jest Francja. Istnieją różne wersje dotyczące jego pochodzenia. Jedna z nich zakłada, że są przodkami psów wodnych. Były używane do polowań zarówno w Niemczech, jak i Francji, ale też do aportowania ptactwa. Ciekawostką jest, że tresowane pudle były własnością pucybutów. Ci kazali im sikać na buty przechodniów, dzięki czemu mogli zwiększyć swoje zarobki.

Mianem pudla standardowego określamy jego dużą wersję. Osiąga wielkość od 45 do 60 cm i waży od 18 do 32 kg. Przedstawiciele tej rasy posiadają mocną i nieco krótszą od czaszki kufę. Oczy mają migdałowy kształt i mogą mieć kolor: czarny, ciemnobrązowy lub ciemnobursztynowy.  Szata jest obfita i miękka. Włos jest wełnisty oraz elastyczny, ma tendencje do skręcania się. Maść może być: biała, brązowa, morelowa lub srebrna.

Pudel standardowy to pies inteligentny, który jest wierny i oddany człowiekowi. Zgodnie ze swoją przeszłością historyczną ma predyspozycje do uprawiania psich sportów. Ponadto jest zdyscyplinowany i chętny do współpracy.

Pudle z powodzeniem nadają się do mieszkania w blokach. Warunkiem ich posiadania przez początkujących właścicieli jest konsekwencja w ich prowadzeniu. Jest to pies aktywny, dlatego dobrym pomysłem jest szkolenie go w konkretnej dyscyplinie sportowej. Mogą to być: agility, flyball, frisbee czy zawody posłuszeństwa. Ponadto psy tej rasy są doskonałymi pływakami. Pudle są również skutecznymi dogoteraupetami, które wspomagają rehabilitację osób chorych i niepełnosprawnych. Zaletą jest to, że psy tej rasy nie linieją. Pomimo to psa należy regularnie szczotkować, a także strzyc co parę miesięcy.

Sposób strzyżenia pudla u niektórych wywołuje śmiech i jest powodem złośliwych komentarzy, jednak fryzura ma swoje uwarunkowania historyczne. Ma im ułatwiać poruszanie się w wodzie, a także chronić poszczególne części ciała przed zimnem. 

Pirenejski Pies górski — starożytna rasa psa stróżującego

To bardzo stara rasa określana inaczej mianem dużego psa pirenejskiego. Psy były użytkowane już przez Basków, którzy zamieszkiwali tereny ówczesnych Pirenejów. W XV wieku strzegły też posesji francuskiej arystokracji. W 1675 roku psy otrzymały nawet tytuł Królewskiego Psa Francji, co zmieniło postrzeganie rasy. Popularność Pirenejczyków spadła na przełomie XIX i XX wieku. Wtedy miłośnicy tych psów postanowili założyć klub rasy, który zajął się znajdowaniem egzemplarzy Pirenejczyków. W czasie I wojny światowej używano ich jako psów pociągowych do transportu dział. W Polsce rasa zalicza się do ras rzadkich i została sprowadzona do naszego kraju dopiero w latach 90-tych XX wieku.

To potężny i mocno zbudowany pies. Psy osiągają wielkość od 70 do 80 cm, a suki od 65 do 75 cm. Głowa jest mocna, a kufa lekko się zwęża. Oczy mają kolor bursztynowo-brązowy i są skośnie osadzone. Uszy są małe i mają trójkątny kształt. Szata Pirenejczyka jest gruba i dwuwarstwowa, może być lekko falowana. Jej kolor powinien być biały, ewentualnie ze znaczeniami w kolorze szarym, rudym lub borsuczym w okolicach głowy, uszu czy podstawy ogona.  

Pirenejski Pies górski to olbrzym o czułym usposobieniu. Idealnie sprawdza się w roli stróża, ale także towarzysza rodziny. Jest spokojny i tworzy z człowiekiem głęboką więź.

Pirenejczyk będzie najszczęśliwszy w domu z ogrodem. Nie wiąże się to ze wzmożoną potrzebą ruchu, ale z koniecznością posiadania rozległego terenu do patrolowania. Pies tej rasy może oddawać się tej czynności cały dzień. Nie należy go jednak izolować. Pirenejski pies górski, choć niezbyt wylewny to jednak czuje silną więź z człowiekiem i potrzebę obcowania z nim. Pomimo swojej inteligencji jest mało podatny na szkolenie. Należy pamiętać, że jest to pies niezależny i silny fizycznie, dlatego najlepiej, aby jego właścicielem była osoba konsekwentna i doświadczona. Pies będzie wykonywał polecenia tylko wtedy, gdy ufa swojemu właścicielowi, dlatego konsekwentne budowanie więzi to podstawa. Utrzymanie szaty Pirenejczyka wymaga starannej pielęgnacji zwłaszcza jeśli pies ma być wystawiany.

Pirenejski pies górski to bohater książki i filmu „Bella i Sebastian" autorstwa Cécile Aubry. Występuje w nim suczka o imieniu Bella.

Owczarek pirenejski — wytrwały pasterz i serdeczny towarzysz

To prawdopodobnie jedna z najstarszych francuskich ras. Na temat ich pochodzenia istnieje wiele teorii. Na początku były wykorzystywane jako psy pasterskie do zaganiania owiec. W trakcie I wojny światowej zaczęto je wykorzystywać jako psy meldunkowe. Do ich zadań należało również poszukiwanie rannych żołnierzy. W 1926 roku rasa została oficjalnie uznana przez FCI. Po II wojnie światowej zdobyła popularność również poza granicami swojego kraju. Obecnie w Polsce znajduje się niewiele egzemplarzy psów tej rasy. Pozostała część to psy bez rodowodu.

Psy mają od 40 do 48 cm, a wielkość suk waha się w granicach 38 i 46 cm. Owczarki pirenejskie ważą od 8 do 15 kg. Istnieją dwie odmiany owczarka pirenejskiego: krótkowłosy i długowłosy. Pierwsza z nich ma na całym ciele włos średniej długości. Ta odmiana jest nieco krótsza i mniejsza. Owczarek pirenejski długowłosy jest cały porośnięty długą lub średniej długości sierścią. Niezależenie od odmiany sierść jest gęsta i gruba. Maść jest płowa i ma różne odcienie. Dopuszczalna jest również obecność białych znaczeń na głowie, piersi czy palcach.

Owczarek pirenejski to pies chętnie pracujący. Predysponują go do tego nadmierna żywiołowość, a także odporność. W trakcie swoich wyjazdów traktuje swoją rodzinę jak stado do pilnowania. Jest doskonałym stróżem, ale też wiernym i lojalnym wobec swojego właściciela psem.

Owczarek pirenejski nie lubi życia w mieście. Idealny właściciel to taki, które dzieli z nim wspólne zainteresowania i rozumie jego miłość do natury i sportu. Podstawą jest zapewnienie owczarkowi pirenejskiemu dużej ilości ruchu. Psy tej rasy uwielbiają również agility. Są tanie w utrzymaniu i nie mają wygórowanych wymagań, jeśli chodzi o żywienie. Owczarek pirenejski jest bardzo inteligentny i chętnie się uczy. Jest również oddany właścicielowi, ale też pamiętliwy, dlatego raz zawiedziony, z trudem odzyskuje zaufanie. Pirenejczyk nie jest dobrym wyborem dla właścicieli, którzy mają małe dzieci. Jest to pies niezależny, który nie będzie cierpliwie reagował na szarpanie i próby drażnienia go. Pielęgnacja polega przede wszystkim na starannym i regularnym szczotkowaniu sierści. Jest to ważne, ponieważ w przeciwnym wypadku sierść mocno się plącze. W tym celu będą potrzebne specjalne metalowe szczotki. Sierść psów bardzo aktywnych często ulega zabrudzeniu, jednak alternatywą dla kąpieli mogą być specjalne pudry czyszczące. Pielęgnacji wymagają również oczy, pazury, zęby oraz okolice okołoodbytowe.

Twierdzi się, że owczarek pirenejski towarzyszył 14-letniej pasterce Bernadetcie Soubirous, której w Lourdes objawiła się Matka Boska.

Nowofundland — czuły i łagodny olbrzym

Nowofundland zamiennie nazywany wodołazem pochodzi z Kanady, a konkretnie z okolic Nowej Funlandii, od której rasa zaczerpnęła nazwę.  Nowofundlandy powstały w wyniku krzyżówki psów, które zamieszkiwały wyspę Indian Betouk z dużymi psami przeznaczonymi do polowań na niedźwiedzie. Istnieją również tezy, które wskazują na ich czysto amerykańskie pochodzenie. Wielu badaczy przypuszcza, że Nowofundland pochodzi od mastiffa tybetańskiego, psów pirenejskich czy bernardynów. Nowofundlandy od XVI wieku zaczęły pracować w wodzie. Wzorzec rasy został zatwierdzony w 1886 roku. Pierwsze psy tej rasy zostały sprowadzone do Polski z Niemiec.

Nowofundland to masywny pies o rozbudowanej muskulaturze. Wzorzec rasy wyraźnie zaznacza, że sylwetka tej rasy powinna znajdować się w obrysie prostokąta. Długość psa jest większa niż jego wysokość, która w przypadku psów wynosi 71 cm, natomiast suk 66 cm. Odstępstwa są dopuszczalne tylko w przypadku, gdy proporcje sylwetki są zachowane. Masa ciała psów wynosi 68 kg, natomiast suki powinny ważyć około 54 kg. Głowa jest masywna, a kość potyliczna i stop są mocno zaznaczone. Oczy są niewielkie i szeroko osadzone. Mogą przybierać różne odcienie koloru brązowego. Uszy są nieduże i mają kształt trójkąta. Szata Nowofundlanda jest dwuwarstwowa i wodoodporna. Włos jest bardzo gęsty i elastyczny, prosty i o umiarkowanej długości. Dłuższe włosy znajdują się na przednich kończynach, zadzie i na ogonie. Umaszczenie jest biało-czarne, czarne lub brązowe.

Nowofundlandy to psy nad wyraz opiekuńcze i serdeczne. Są zrównoważone, cierpliwe i pozbawione agresji. Są towarzyskie i mocno przywiązane do właścicieli. Uwielbiają dzieci i przyjęło się nazywać je troskliwymi niańkami.

Żywiołem Nowofundlandów jest woda, w której uwielbiają pracować. Dzięki temu są wykorzystywane w ratownictwie wodnym. Chętnie oddają skoki do wody nawet z dużych wysokości. Ich siła pozwala na przyholowanie łódki do brzegu. Wyróżnia je również doskonały węch, dzięki czemu są w stanie odnajdywać zaginionych ludzi zarówno na lądzie, jak i w wodzie. Szkolenie Nowofundlanda odbywa się sprawnie, ponieważ przedstawiciele tej rasy są zdyscyplinowani i chętnie współpracują z człowiekiem. Jednak należy wystrzegać się krzyku i surowych metod wychowawczych. Szkolenie, którego nieodzownym elementem jest nauka pływania, należy rozpocząć już w okresie szczenięcym. Pomimo tego, że Nowofundland jest łagodnym i przyjaznym psem to, nie jest to rasa dla każdego. Idealny właściciel nie powinien być osobą zapracowaną. Najlepiej, aby odznaczał się siłą fizyczną i psychiczną. Osoby decydujące się na zakup Nowofundlanda, muszą się także liczyć z wysokimi kosztami utrzymania psa. Pielęgnacja sierści Nowofundlanda jest pracochłonna i wymaga sporej ilości czasu. W okresie linienia pies wymaga codziennego czesania. Sierść powinna być pielęgnowana przy użyciu olejków, na przykład norkowego lub z drzewa herbacianego. Należy również zadbać o pełnowartościową dietę Nowofundlanda. Posiłki nie mogą być zbyt obfite, ale muszą mieć dużą ilość witamin. Dietę najlepiej uzupełnić o suplementy z licznymi pierwiastkami i wapnia. Korzystnie na sierść wpływają wszelkie produkty zawierające w swoim składzie biotynę i nienasycone kwasy tłuszczowe. Nowofundlandy w porównaniu z innymi rasami wypijają również znacznie większą ilość wody.

Wizerunek Nowofundlanda jako opiekuńczego i łagodnego psa został spopularyzowany dzięki książce „Piotruś Pan", której jednym z bohaterów jest Nowofundlandka o imieniu Nana, która opiekuje się dziećmi.