Norfolk Terrier — istny wulkan energii małych rozmiarów

Norfolk Terrier jest psem małych rozmiarów o krępej budowie ciała i mocnych kościach. Ma krótki grzbiet i krótkie kończyny. Najbardziej pożądana wysokość w kłębie zarówno dla psów, jak i dla suk wynosi 25 cm. Masa ciała mieści się granicach 5 lub 6 kg. Kufa jest o około 1/3 krótsza niż mózgoczaszka. Stop jest dobrze zaznaczony. Szczęka i żuchwa są mocne. Oczy mają owalny kształt i są głęboko osadzone. Mają ciemnobrązowy i czarny kolor. Kończyny przednie i tylne poruszają się po tej samej linii, co sprawia, że chód Norfolk Terriera jest elegancki i płynny. Szata Norfolk Terriera jest prosta, twarda, a nawet drutowata. W okresie zimowym tworzy kryzę. Dopuszczalne są wszystkie odcienie koloru rudego, pszenicznego, a nawet czarnego z podpalaniem. Wszelkie białe znaczenia są niepożądane.  

Norfolk Terrier jest nieustraszony i bystry. Jest dobrym stróżem, a jednocześnie doskonałym psem rodzinnym, przywiązanym do człowieka i tolerującym dzieci. 

Norfolk Terrier toleruje różnego rodzaju warunki. Może mieszkać zarówno w mieszkaniu, jak i w domu z ogrodem. Potencjalny właściciel powinien zdawać sobie sprawę, że ma temperament terriera i potrzebuje dużej ilości ruchu. Jego silny instynkt sprawia, że chętnie poluje na gryzonie. Niejednokrotnie zdarza się, że poluje również na chomiki i świnki morskie. W obecności innych psów najlepiej trzymać go na smyczy. Duże ilości energii predysponują go również do uprawiania psich sportów. Jest to również doskonały pies rodzinny, który do szczęścia potrzebuje obecności człowieka. Bardzo źle znosi samotność i jest podatny na lęk separacyjny. Norfolk Terrier nie jest kosztowny w utrzymaniu, jednak jego sierść wymaga regularnego trymowania. Jest to zabieg konieczny, który umożliwia usunięcie martwego włosa i pozwala wzrost nowego, co zapewnia odpowiednią wentylację skóry. Zapobiega to powstawaniu problemów dermatologicznych.

W Polsce występują nieliczne egzemplarze Norfolk Terriera. Ma to również związek z tym że psy tej rasy bardzo trudno się rozmnażają i niejednokrotnie w tym celu ucieka się do sztucznego zapłodnienia.